O.I.O.M cd. dzień 9 i 10

Szpital i bezczynność mnie wykończą. Sama już nie wiem co robić, choć wciąż szukam i wypełniam różne papierkowe rzeczy dla Gośki. Nie pisałam wcześniej, ale Gosia jako nowy pacjent z jeszcze nie rozpoznanymi infekcjami leżała sobie sama w pokoju otoczona mnóstwem monitorów, rurek… W piątek (tj.22 lutego) nas przenieśli na dużą salę 4-osobową, gdzie za sąsiadów mamy Adasia (byłego towarzysza z Polnej) i Oliwiera. Od tego czasu też Małgosia jest strasznie podejrzana. Wcześniej pomimo większej dawki leku uspokajającego była bardziej żywsza i od czasu do czasu otwierała oczy by się rozeznać w otoczeniu i podpatrywać „Czy oni nadal nade mną tak stoją?” (mowa tu oczywiście o rodzicach i lekarzach). Od tych kilku dni jednak jest jakoś nie obecna i ciągle śpi…

Hurrrraaa!!! Dziś się przebudziła i uszczęśliwiała nas swoją obecnością. To raz podpatrywała czy nadal się w nią wpatrujemy, to ziewała. Nawet grymasiła jak zrobiła kupkę, bo co będzie leżeć w tak czymś nieprzyjemnym i woniącym brzydkim zapachem…Pani dr nam powiedziała, że odłączenie od respiratora jest coraz bliżej. Teraz zmniejszone są oddechy respiratora do 10, a tlen do 30%.

Wczoraj dostałam smsa od mojej mentorki Doroty "że cieszy się iż ją znalazłam z Grupy Wsparcia..." ale to ja się bardziej cieszę, że to właśnie na nią trafiłam (bardzo Ci dziękuję i nie przestanę dziękować), bo to Anioł a nie człowiek. Przepraszam Cię, że musisz przechodzić od nowa dramat związany z wcześniactwem jak nie piszę raportu zdawczego z dnia :P 

Wszystkie Ciotki i Wujkowie jesteście kochani- dziękujemy Wam za wsparcie i pozytywną energię :*