Witaj podłogo-PULMONOLOGIA

Oczywiście wiedziałam, że jak jedziemy do szpitala to w nim pozostaniemy. Myślałam tylko, że od razu trafimy na oddział zakaźny, bo byłam pewna iż CMV (cytomegalowirus) powrócił. Brak miejsc więc przywitał nas oddział pulmonologii tam gdzie zawsze trafiamy- wegetując na właściwe miejsce. Gośka jest obciążona wieloma przypadłościami i nie powinno jej się trzymać w jednym pomieszczeniu z innymi chorymi dziećmi. Bo byle gówienko może ją załatwić. Nie można teoretycznie, bo w praktyce wygląda to zupełnie inaczej no, ale cóż…Zdjęcie rentgenowskie płuc robione na przywitaniu okazało się najgorsze z tych co do tej pory miała. Dr powiedziała, że jak tu trafiamy to jest coraz gorzej, naprawdę? Ja sądziłam, że w miarę szybko zareagowałam i obędzie się bez dłuższego leczenia. Oczywiście CMV dodatnie.
Czyżbym się przyzwyczaiła do podłogi??? Jakoś po pierwszej nocy nic mnie nie bolało i nawet mogę powiedzieć iż jakoś się wyspałam. Leżeliśmy na pokoju z mamami, które powinno się podziwiać, bo jedna już 3 lata włóczy się po szpitalach z synem z czego najdłuższy pobyt domowy jaki pamięta to 3 miesiące. Druga z córeczką 15 miesięczną, która miała usuwane torbiele w mózgu w skutek czego nie widzi (choć ja bym powiedziała niedowidzi- tak optymistycznie). Te kobiety trzeba podziwiać a nie mnie, bo to one chodziły 9 miesięcy i te choróbska spadły na nie jak grom z jasnego nieba. Ja się zahartowałam Polną. Dosłownie 4 miesiące ciężkiej walki o życie Małgosi odwróciły mój świat do góry nogami. Przez ten czas miała burze mózgów co dnia, co by było gdyby… Gdyby, gdyby? A co by było gdyby kura znosiła złote jajka? Gdyby pieniądze rosły na drzewach? Nie ma co gdybać po prostu niestety tak już jest i czasu nie da się cofnąć. Wciąż słyszę, że jestem dzielna. Być może, ale Gośka jest dzielniejsza ode mnie. To ona swoim wiecznym uśmiechem na twarzy dodaje mi sił i pozwala wierzyć, że wszystko jakoś się ułoży. Nie wiem kto kogo bardziej potrzebuje do życia: ja jej czy ona mnie?